Już po raz ostatni w tym roku akademickim przeżywaliśmy w naszej wspólnocie seminaryjnej i klasztornej dzień skupienia. Jest to dla nas ważny czas comiesięcznego ćwiczenia duchowego i odpoczynku od zajęć fizycznych, odłożenia na bok tego, co na co dzień rozprasza naszą uwagę od tego, co Boże.
W tym miesiącu, szczególnie poświęconym Najświętszemu Sercu Jezusowemu, dzień skupienia przypadł w liturgiczne wspomnienie Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny (08.06). Konferencję wygłosił o. prowincjał Jarosław Zachariasz. Podzielił się z nami swoimi refleksjami na temat wiary, przylgnięcia do Jezusa, a także znaczenia autentycznego spotkania z Bogiem. Powiedział m.in. że „właśnie to spotkanie ze Słowem Bożym, z wydarzeniami Paschalnymi, ze zmartwychwstałym Jezusem jest i powinno być fundamentem życia chrześcijanina, życia zakonnika”. Powiedział także, że należy dostrzegać łaski dawane od Boga w codziennych doświadczeniach życia. Nie potrzeba sytuacji ekstremalnych, graniczących z cudem, po to tylko by dostrzec działanie Boga w swoim życiu. Prowincjał zauważył także, za o. Benedyktem Groeschelem CFR (członkiem Wspólnoty Franciszkańskich Braci Odnowy), że życie zakonnika, jak również ludzi wiary, powinno odznaczać się „granicznością”, tzn. gorliwością, życiem Ewangelią, brakiem lęku przed dokonywaniem trudnych decyzji. Powiedział, że „nową ewangelizację można przyrównać do <<nowej gorliwości>>” i w ten sposób głosić całemu światu Dobrą Nowinę. Natomiast w homilii podczas Mszy świętej o. Jarosław zwrócił uwagę na trudy i cierpienia związane z posługą Chrystusowi. Powiedział: „im bliżej Jezusa, tym głębiej zanurzamy się w Jego Mękę”. Następnie wyjaśnił, że trudności, jakie mogą przychodzić na chrześcijanina, mogą nie by przez niego w tym konkretnym czasie rozumiane, a to z kolei może zaowocować nieprzemyślanymi decyzjami, buntem wobec Boga. Prowincjał postawił w tej sprawie za wzór postawę Maryi, która „zachowywała wszystkie te sprawy w swoim sercu” (Łk 2,41-51), a zrozumienie przyszło z czasem.
Mszy świętej przewodniczył o. bp Stanisław Dowlaszewicz, franciszkanin z naszego zakonu, który już prawie 30 lat posługuje na misji w Ameryce Południowej w Boliwii, gdzie od 13 lat jest biskupem Santa Cruz. Podzielił się z nami krótkim rozważaniem na temat roli wspólnoty w życiu zakonnika, o radości z niej płynącej. Zachęcił nas również do przeżycia „przygody z Jezusem” (aventura con Jesús), do pójścia za jego głosem, do nielękania się podjęcia pracy w krajach misyjnych.
Podczas dnia skupienia obowiązuje nas sacrum silentium, czyli „święte milczenie”. W tym dniu rozmowy ograniczamy tylko do koniecznego minimum. Uwagę skupiamy na tym, co Bóg osobiście pragnie do nas powiedzieć, a w odczytywaniu Jego woli niezwykle pomocna jest cisza.
[nggallery id=193]
Każdy dzień skupienia przeżywamy uroczyście. Ma to swój wymiar zarówno w programie tego dnia (inny niż w dni powszednie) jak i w liturgii – Mszy świętej i modlitwie brewiarzowej. W godzinie Miłosierdzia Bożego modlimy się Koronką do Miłosierdzia Bożego, następnie rozważamy Słowo Boże i dzielimy się w małych grupach tym, co Bóg do nas przez Nie mówi. A wieczorem trwamy na modlitwie przed Najświętszym Sakramentem i medytując nad minionym dniem wchodzimy w radość przeżywania niedzieli.
Gorąco zachęcamy do próby przeżywania takiego czasu skupienia, oderwania od świata i zbliżenia się do Boga we własnym zakresie, a może w jakiś mniejszych wspólnotach. Nie potrzeba by zakonnikiem by oddać część swojego czasu Bogu, by doświadczać Jego obecności i działania. Nie ma konieczności poszukiwania całego dnia na tę praktykę. Warto jednak zrezygnować z czegoś dla ciała, na rzecz duszy aby zbliżyć się do Chrystusa.